Η διαφορετικότητα τους έγκειται στο γεγονός του ότι ο μισογκρεμισμένος σήμερα θόλος τους είναι μεσοτοιχία με μια εκκλησία, μεταγενέστερη βέβαια στην κατασκευή της, και όπως όλα μαρτυρούν χτισμένη με πέτρες που αντλήθηκαν από το θόλο που κάλυπτε τα πατητήρια.
Ο
ναός ήταν αφιερωμένος στον Άγιο Νικόλαο, όμως μετονομάστηκε σε Άγιο
Κωνσταντίνο από τον άνθρωπο που ανέλαβε την ανακαίνιση του, το 1906,
τον Κωνσταντίνο Βαρελτζάκη, όπως μπορεί κανείς να διακρίνει στην
επιγραφή πάνω από την είσοδο του ναού.
Παρότι
έχει ειπωθεί πως στο σημείο υπήρχε ένα μόνο θολοσκέπαστο πατητήρι,
σύμφωνα με τον ερευνητή και συγγραφέα Στέλιο Μανωλιούδη, η ύπαρξη 4
δοχείων συγκέντρωσης μούστου, δεξιά και αριστερά του θόλου, μαρτυρά πως
μάλλον ήταν δύο τα πατητήρια εκεί.
Από τον 13ο αιώνα
υπάρχουν μαρτυρίες για την καλλιέργεια του αμπελιού στην περιοχή των
Κουνάβων οπότε η παρουσία πατητηριών στον Άγιο Νικόλαο αλλά και σε
άλλα σημεία του οικισμού δεν ξαφνιάζει.
Η ευρύτερη περιοχή εξάλλου βρίθει λαξευτών και θολοσκέσπαστων πατητηριών (Αλάγνι, Καταλαγάρι, κ.α)
Ελένη Βασιλάκη
